ویژگی های یک بافر خوب:
1. ثابت تفکیک : محدوده ایده آل pKa (قدرت اسیدی) بین 6 تا 8 است. اکثر آزمایشات مربوط به واکنش های بیوشیمیایی به این محدوده برای دستیابی به نتایج بهینه نیاز دارند. که با استفاده از محلول های بافری می توان به این دامنه پی اچ دست پیدا کرد
2. حلالیت: از آنجایی که اکثر اسیدها و بسیاری از بازها در آب محلول هستند، یک بافر نیز باید محلول در آب باشد. این امر به ویژه برای سیستم هایی که به بافرهای بیولوژیکی برای واکنش های بیوشیمیایی نیاز دارند، مهم است.
3. غشاهای بیولوژیکی : برخی از آزمایشات بیولوژیکی، برای مثال جذب دارو توسط بافت های هدف، مستلزم حذف غشاهای بیولوژیکی است. به عبارت دیگر، بافر نباید قادر به عبور از این غشا باشد
از طریق برخی از موانع بافتی یا سلولی.
4. حداقل برهمکنش یون : در حالت ایده آل، بافرها نباید با یون های دیگر در یک سیستم تداخل داشته باشند. در صورت تعامل با یون ها، واکنش باید ناچیز و قابل برگشت باشد. بافرهای Zwitteronic مثال خوبی برای این موضوع هستند.
5. مقاومت در برابر تغییر : یک بافر خوب باید بتواند در برابر تغییرات pH در برابر نوسانات غلظت، دما و واکنش های شیمیایی مقاومت کند.
6. پایداری شیمیایی : یک بافر نباید با سیستمی که در آن استفاده می شود واکنش نشان دهد. در غیر این صورت، هدف مورد نظر خود را برآورده نخواهد کرد.
7. جذب اشعه ماوراء بنفش : یک بافر ایده آل نباید اشعه ماوراء بنفش را در طول موج هایی که ممکن است برای دامنه فتومتریک استفاده شود جذب کند.
