مواد اولیه لاک ناخن و بررسی دقیق تر فرمول ساخت آن

مواد تشکیل دهنده لاک ناخن

فرمولاسیون هر لاک ناخن متفاوت است و شرکت ها فرمولاسیون تولید هر محصول را کاملا محرمانه نگه می دارند. با ابن حال در ادامه به فرمولاسیون کلی این محصولات بیشتر آشنا خواهید شد.

حلال ها: 70 – 80% انواع لاک های ناخن از حلال ها تشکیل شده است. رایج ترین حلال های مورد استفاده در این محصول استون، اتیل الکل، اتیل استات و N-butyl acetate هستند. از حلال های اضافی مانند تولوئن و ایزوپروپیل الکل نیز می توان به عنوان رقیق کننده (برای تنظیم ویسکوزیته نهایی) استفاده کرد.

رزین: نیتروسلولز اصلی ترین رزین مورد استفاده است که یک لایه قوی، براق و غیر سمی با چسبندگی خوب تولید می کند. رزین‌های «ثانویه» اضافی اغلب برای اصلاح ویژگی‌های فیلم به منظور بهبود انعطاف‌پذیری، براقیت، سهولت کاربرد (برس‌کشی)، مقاومت براده‌ای، چسبندگی و غیره استفاده می‌شوند. پیشرفت‌های اخیر شامل معرفی رزین‌های دیگر مانند متاکریلات‌ها و پلیمرهای وینیل برای جایگزینی نیتروسلولز است. چیزی حدود 12 درصد از فرمولاسیون انواع لاک مربوط به رزین ها می باشد.

رنگدانه ها: رنگدانه های آلی D&C و رنگدانه های تایید شده در فرمولاسیون انواع لاک استفاده می شود. این رنگدانه هامعمولاً از قبل میکرونیزه می شوند. برخی از رنگ ها نیز به صورت مایع پیش پراکنده در دسترس هستند. رنگدانه ها حدود 5 درصد از فرمولاسیون لاک ها را به خود اختصاص می دهند.

نرم کننده ها یا پلاستیسایزر ها:  این مواد 1% از فرمولاسیون را به خود اختصاص داده اند و برای نرم و لطیف نگه داشتن محصول به فرمولاسیون نهایی اضافه می شوند. پلاستی‌سایزرها (Plasticizers) مانند دی‌بوتیل فتالات (Dibutyl Phthalate) یا تربوتیل‌سایکل‌هگزیل استر (Tributyl Citrate) به لاک ناخن انعطاف‌پذیری و چسبندگی بیشتری می‌دهند و از شکننده شدن لاک جلوگیری می‌کنند.

عامل تعلیق: این مواد تا 7% فرمولاسیون را به خود اختصاص داده اند . جالب است بدانید رنگدانه ها به جای حل شدن در لاک معلق هستند. برای تثبیت سوسپانسیون از رس هایی مانند بنتونیت و هکتوریت استفاده می شود.

فیلر: 2% سیلیس و پرکننده های دیگر را می توان به فرمولاسیون ها اضافه کرد. از برخی پرکننده ها می توان برای دستیابی به لاک های ویژه مانند لاک های مرواریدی، پرداخت فلزی و غیره استفاده کرد.

بررسی دقیق حلال ها

حلال‌های مورد استفاده در فرمولاسیون لاک ناخن نقش بسیار مهمی در حل کردن سایر ترکیبات و ایجاد ویسکوزیته مناسب دارند. این حلال‌ها پس از اعمال لاک روی ناخن به تدریج تبخیر می‌شوند و باعث تشکیل لایه‌ی سخت و براق لاک می‌شوند. برخی از حلال‌های رایج در فرمولاسیون لاک ناخن عبارتند از:

1. اتیل استات (Ethyl Acetate) و متیل استات: یکی از حلال‌های اصلی در لاک ناخن است. این ماده بویی ملایم دارد و به سرعت تبخیر می‌شود، که به خشک شدن سریع لاک کمک می‌کند.
2. بوتیل استات (Butyl Acetate): حلال دیگری است که اغلب همراه با اتیل استات استفاده می‌شود. این حلال نیز به سرعت تبخیر می‌شود و در کاهش ویسکوزیته لاک و بهبود قابلیت پخش آن روی سطح ناخن موثر است.
3. ایزوپروپیل الکل (Isopropyl Alcohol): به عنوان یک حلال کمکی در فرمولاسیون لاک ناخن استفاده می‌شود. این ماده علاوه بر کمک به حل کردن مواد، به خشک شدن سریع‌تر لاک کمک می‌کند.
4. تولوئن (Toluene): یک حلال آروماتیک است که در برخی فرمولاسیون‌های لاک ناخن استفاده می‌شود. تولوئن باعث بهبود همگنی و قابلیت پخش لاک می‌شود. با این حال، به دلیل نگرانی‌های بهداشتی و زیست‌محیطی، استفاده از تولوئن در سال‌های اخیر کاهش یافته است.
5. ایزوبوتیل استات (Isobutyl Acetate): حلالی مشابه با بوتیل استات است که در ترکیب با حلال‌های دیگر استفاده می‌شود. این ماده نیز به سرعت تبخیر می‌شود و در ایجاد لایه‌ی صاف و یکنواخت لاک موثر است.
6. متیل اتیل کتون (Methyl Ethyl Ketone یا MEK): حلالی است که به حل کردن رزین‌ها کمک می‌کند و ویسکوزیته لاک را تنظیم می‌کند. این ماده نیز به سرعت تبخیر می‌شود.

استفاده از هر کدام از این حلال‌ها به ترکیب کلی فرمولاسیون، نوع لاک ناخن (مانند لاک براق، مات، یا تقویت‌کننده) و نیازهای خاص محصول بستگی دارد. انتخاب ترکیب مناسب حلال‌ها به ایجاد تعادل بین سرعت خشک شدن، قوام لاک، و قابلیت پخش آن کمک می‌کند.